“అందరూ దొంగలే, ఉన్న దొంగల్లో అందరికన్నా చిన్న దొంగకి ఓటు వెయ్యడం నాకు అస్సలు ఇష్టం లేదు”, నేను వెళుతున్న క్యాబ్లో ముందు కూర్చున్న నా ఫ్రెండ్ రాధా కృష్ణ వాళ్ల అమ్మతో అంటుంటే చిన్న నవ్వొచ్చింది. ఈ దేశం ఎటు పోతుంది రా నాయనా అని ఏడవాల్సిన టైం లో నవ్వొచ్చింది చూడు సిగ్గులేకుండా అని నాలో నేను అనుకుంటూనేలోపు
కార్ వచ్చి AMB మాల్ దగ్గర ఆగింది. ముందు చూస్తే ఇసుక వేస్తే రాలనంత ట్రాఫిక్ ఉంది. సాయంత్రం 7 గంటలకి వైజాగ్ కి రైలు ఉంది. ఇప్పుడు కనక ఇక్కడ ఇరుక్కు పోతే ఇక నా పని అంతే అనుకుంటూ కారు కిటికీ కిందకి దించి బయటకి చూసాను. నాకోసమే ఎదురు చూస్తున్నట్లుగా ఉన్న వర్షం చిన్న చినుకులతో మొదలయ్యింది. ఏమి టైమింగ్ రా నాయనా అనుకుంటున్న నాకు ఎదురుగా ఉన్న AMB మాల్ నాలోని అసహనానికి నిలువెత్తు నిదర్శనంగా నిలిచింది.
బయట వాతవరణం చూస్తే వర్షం పడేటట్లు ఉంది. ఇంక ఇంటికి వెళ్లినట్టే అని నాలో నేను అనుకుంటూ ఉండగా నా ముందు కార్ లో ఉన్న అమ్మాయి తలుపు తీసి ఈ చినుకులను తప్పించుకోడానికి పరిగెట్టుకుంటూ AMB మాల్ ఎంట్రన్స్ వైపు వెళుతుంది.
సాయంత్రానికి సూర్యుడిలా, చీకటికి చంద్రుడిలా
నడుము వరకు ఉన్న ఆ పొడవాటి జుట్టు
ఆ ఆకుపచ్చ చీరకి
అందాన్ని తెచ్చి పెట్టింది.
ఇదంతా గమనిస్తున్న నా స్నేహితుడు రాధాకృష్ణ ..ఏరా బాగుందా అమ్మాయి అన్న ప్రశ్నకు …మళ్లీ ఆ దృష్టి అమ్మాయి వైపు మళ్లింది. AMB మాల్ ఎంట్రెన్స్ దగ్గరకు వెళ్లి వెనక్కి తిరిగి బై అని చెప్తున్న ఆమెను చూసి నాకు ఒక్క క్షణం గుండె ఆగినంత పనయ్యింది. నాతో పాటూ నా పక్కనున్న రాధ కూడా ఉలిక్కి పడ్డాడు. అరేయ్ భార్గవ్ నళిని రా…అప్పటి వరకు ప్రశాంతంగా ఉన్నా నాలో సునామీ ముందు వచ్చే అలజడి మొదలైంది.
——————————
అది 2013. NIT Kurukshetra లో నాకు కంప్యూటర్ సైన్స్ సీటు వస్తే నా స్నేహితుడు రాధాకృష్ణ కి ఎలక్ట్రికల్ సీటు వచ్చింది. ఢిల్లీకి 150 కిలోమీటర్లు ఉత్తరం లో ఉన్న కురుక్షేత్రికలో 16 మంది తెలుగు వాళ్ళం జాయిన్ అయ్యాము. మొదటి రోజు నుండే రాధాకృష్ణ నాకు పరిచయం. కొద్ది రోజుల్లోనే మంచి స్నేహితులుగా మారిపోయాము. కాలేజీలో ఫస్ట్ ఇయర్ స్టూడెంట్స్ కి ఓరియంటేషన్ ప్రోగ్రామ్ అని కాలేజ్ వాళ్ళు ఏదైనా డాన్స్ వస్తే చేయమన్నారు.
రెండు సంవత్సరాలు ఫ్రీ చైతన్య పారాయణలో కఠిన కారాగార శిక్ష అనుభవించి జీవచ్ఛవాలుగా మారిన మేము ఒకరినొకరం చూసుకుంటూ నవ్వుకున్నాము. మొత్తానికి ప్రేక్షకు పాత్ర వహించి స్టేజ్ ముందునే కూర్చుంటే యాంకర్ అనౌన్స్ చేసిన అమ్మాయి “నళిని ఫ్రం ఆంధ్ర ప్రదేశ్”.
సుగునాభీ రాముడు
సమరాన భీముడు
ఎవరో ఎవరో అతగాడు
ఒక్క మగాడు ఒక్క మగాడు
హాఫ్ saree లో చక్కగా అప్పుడే నూనె రాసినట్టుగా మెరిసిపోతూ నడుము వరకు వాలుతున్న ఆ జుట్టు, కలువ పువ్వు లాంటి ఆ కళ్ళు, ఆ కాటుక, ఎనర్జీ. వావ్. జస్ట్ వావ్. జ్యూస్ పీల్చి వదిలేసిన మామిడిపండులా ఉన్న నేను ఆ పాటకి ఆమె డాన్స్ చూశాక ఆ ఒక్క మగాడిని నేనే అని ఫీల్ అయిపోయాను.
డాన్స్ అయ్యాక పరిచయం చేసుకోవడం, ఫోన్ నెంబర్ తీసుకోవడం, ఇవన్నీ చకచగా జరిగిపోయాయి. నవ్వుతూ నలుగురిని నవ్విస్తూ చదువులో ఏ మాత్రం రాజీపడని నేను కూడా నలినీకి నచ్చానని కొన్ని రోజుల్లోనే అర్థమైంది. సాయంత్రం నేను బ్యాడ్మింటన్ ఆడటానికి వెళ్ళాక అలా momo’s తినడానికి రోజు ఒక మూడు కిలోమీటర్లు నడుచుకుంటూ వెళ్లే వాళ్ళం. ఎప్పుడు జరిగిందో తెలియదు కానీ చూస్తూ చూస్తూనే ప్రేమ అనే ఊబిలో దిగామని అర్థమైంది. నా పుట్టిన రోజుకి ఆమె చేసిన హ్యాండీక్రాఫ్ట్స్ నా దగ్గర ఇంకా భద్రంగానే ఉన్నాయి. రాత్రంతా కష్టపడి చేసిందంట పాపం నిద్ర లేకుండా!! ఆ ఎర్రటి కళ్ళు చూస్తేనే అర్థమైంది. ఆమె పుట్టిన రోజు కూడా నేను ఒక లవ్ లెటర్ రాసి ఆమెకు తెలియకుండా బ్యాగ్ లో పెట్టేసాను. తర్వాత నలినీ హాస్టల్ కి వెళ్ళాక కాల్ చేసి నా నోట్ బుక్ నీ బ్యాగులో మర్చిపోయా చూడవా అని అడిగాను. I still remember the excitement and how surprised she was. తరువాత రోజు కలవడానికి వెళ్తే ఆరోజు చమర్చిన కళ్ళతో గట్టిగా ఇచ్చిన hug గుర్తుకు వస్తే ఇప్పటికీ నాలో ఏదో మాటల్లో వర్ణించలేని ఫీలింగ్.
అవి 2016 వేసవి సెలవులు అనుకుంటా!! కాలేజ్ placements సీజన్. సెలవులకు ఇంటికి వెళ్లి వచ్చాక నళిని behaviour లో కొన్ని చేంజెస్ చూసా. ఏంటబ్బా అని అడిగితే వాళ్ళ అమ్మ నా love లెటర్ చూసి తిట్టారని
“మీ నాన్న మన కులం పెద్ద ఇలాంటివి చేసి మా పరువు తీయకు అని బాగా కోపడ్డారు” అని చెప్పింది.
మనం ఇప్పటినుండి జస్ట్ ఫ్రెండ్స్ గానే ఉందాం అని చెప్పి వెళ్ళిపోయింది . ఇదేంటి అబ్బా ఇంత సింపుల్గా చెప్పేసింది అని ఆలోచించే అంత టైం కూడా లేదు. ఎందుకంటే అది placements సీజన్. థాంక్స్ టు the pressure of getting a job. ప్లేస్మెంట్స్ లో నా మొదటి అటెంప్ట్ లోనే Oracle లో రావడం, నలినీకి American Express లో కన్సల్టెంట్ గా రావడం వెంటనే జరిగిపోయాయి. ప్లేస్మెంట్స్ వచ్చాక నలినీకి కలిసిన ప్రతిసారీ ఏదో తేడాగా అనిపించేది. ఈ అమ్మాయిలు ఇంత త్వరగా ఎలా మర్చిపోతారు అబ్బా. ఆ సమయంలో రాధా బాగా సపోర్ట్ చేయడంతో దాని నుండి త్వరగానే బయటకు వచ్చేసాను.
కాలేజీ అయిన రెండు సంవత్సరాల లోనే రాధాకృష్ణ ఒకరోజు ఫోన్ చేసి నళిని పెళ్లి వాళ్ళ ఊర్లోని ఒక పెద్ద బిజినెస్ మాన్ తో అయిందని బాంబు పేల్చాడు. ఇది ఏదో ఒక రోజు జరగాల్సిందే అయినా ఈ విషయం తెలియగానే బాధ ముంచుకొచ్చింది. ఒక వారంలోనే మళ్లీ నేను నా లైఫ్ లో బిజీ అయిపోయాను.
కాలేజ్ పూర్తయిన నాలుగు సంవత్సరాలు తరువాత నళినిని చూడడం ఇదే.
————————————
నేను వెంటనే క్యాబ్ దిగి ,”రాధాకృష్ణ నేను వైజాగ్ రావట్లేదు నళిని తో మాట్లాడాలి” అని చెప్పి వెనక్కి తిరగకుండా AMB మాల్ లోపలికి పరిగెత్తాను. లోపలికి వెళ్లానే కానీ నాకు తెలియకుండా నా కళ్ళు నళిని కోసం వెతకడాన్ని నేను గమనిస్తూనే ఉన్నాను. ఒక రెండు ఫ్లోర్స్ మొత్తం తిరిగాక ఫుడ్ కోర్ట్ లో ఒంటరిగా కూర్చున్న నళిని దగ్గరికి వెళ్లడానికి నా మనసు ఎందుకో తటపటాయించింది. కలవాలా వద్దా అని మదన పడుతున్న లోపే “భార్గవ్, I can’t believe this” అని చిన్న పిల్లలాగా వచ్చి హగ్ చేసుకుంది.
I could literally feel the warmth of the hug again. For the first few minutes, there was pin-drop silence and she broke the silence by saying “You look pretty handsome, it has been so long after college. It Felt like an eternity”.
“ఇవన్నీ సరేలే కానీ ఎలా ఉన్నావ్? How is your husband? కనీసం పెళ్లికి అయినా పిలవాలి కదమ్మా!!”
అప్పటివరకు వెయ్యి వాట్లుతో వెలిగిపోతున్న బల్బులా ఉన్న ముఖంలో బాధ నేను గమనించాను. కాసేపయ్యాక నళిని ఇలా చెప్పుకొచ్చింది
“భార్గవ్, కాలేజ్ అయిన వెంటనే నాకు మా అమ్మ మామయ్యతో పెళ్లి చేసింది. అప్పటికే నాకన్నా 10 సంవత్సరాలు పెద్ద. BITS Pilani లో Mechanical Engineering చేశాడని, అలాగే మనకు బాగా తెలిసిన వాడని, అమ్మ నాన్న దగ్గర ఉండాలని చెప్పి తన జాబ్ ని వదిలేసి ఫ్యామిలీ బిజినెస్ చూసుకుంటున్నాడు అని చెప్పి పెళ్లి చేశారు. పెళ్లి అయినా ఆరు నెలలకే ఆయన బిహేవియర్ లో చేంజెస్ మొదలయ్యాయి. ఆయనకి లేని అలవాట్లు లేవు. మందు, సిగరెట్, గాంజా అన్ని బెడ్రూంలో తెచ్చి తాగేవారు. ఎందుకు అంటే నా ఇష్టం ఉంటే ఉండు లేకపోతే ఇంటికి వెళ్లిపో అనేవాడు. మా అమ్మకి చెప్తే ఈ రోజుల్లో అందరూ అలానే ఉంటారు అడ్జస్ట్ చేసుకోవాలి అని చెప్పి తిరిగి పంపించింది. I never expected I would get into such a mess” అని తెలియకుండానే ఆ కన్నీళ్లు నళిని మనసులోని బాధలకు ప్రత్యక్ష సాక్ష్యాలుగా పారుతున్నాయి.
నాకు ఇదంతా వింటుంటే ఒక సినిమా స్టోరీ లా ఉంది. అసలు నళినికి ఏం చెప్పి ఓదార్చాలో అర్థం కాలేదు. నళినిని ఇలా చూస్తానని అస్సలు అనుకోలేదు. అన్నీ తెలిసి తన తమ్ముడికిచ్చి పెళ్లి చేసిన వాళ్ళ అమ్మని అనాలా, ఇంత పెద్ద చదువులు చదివి కూడా బేసిక్ background చెక్ చేయని నళినిని అనాలా అని అనుకుంటుండగా టేబుల్ పైన ఉన్న నా చేతిని రెండు చేతులతో పట్టుకొని “ Bhargav, I don’t want to live this life. మనం కాలేజీలో ఎంత హ్యాపీగా ఉండే వాళ్ళం. I miss those days. I miss everything about us. After getting married is when I realised how precious that time was.”
కాస్త ఆలోచించి “Even I cherish all the memories” అని చెప్పగానే
“ఎలాగో మా ఇంట్లో వాళ్ళు don’t really care about how and what I deeply feel. I really thought no matter what my parents would definitely be my side. But I am shocked that it never happened. నాకు డివోర్స్ కావాలి అని అడిగితే మా అమ్మ నాన్న పెద్ద గోల చేశారు. మన పరువు ఏమవుతుంది? దగ్గరుండి మనకు బాగా తెలిసిన అబ్బాయి తోనే కదా పెళ్లి చేసాం. అయినా ఈ రోజుల్లో ఇలాంటి అలవాట్లు లేని వాళ్ళు ఎవరు లేరు? మనమే అడ్జస్ట్ అవ్వాలి. అయినా మన పేరెంట్స్ కి పిల్లల కన్నా సొసైటీని ఇంపార్టెంట్ ఆ? ఛి just hate it!!”
“And you know what, I really wanted to get back to you after all this. I tried contacting you కానీ you blocked me everywhere. I just want to spend those beautiful moments again with you Bhargav. I don’t care what the society or anyone thinks but I want to return to our time again. I deserve to be happy and am not at all fine with what’s happening to me. Why should I starve myself of happiness చెప్పు?” అని గోదారిలా గలగల చెప్పిన తర్వాత
“Bhargav, you still love me right?” అని తన పప్పీ కళ్ళతో అడిగింది.
అప్పటివరకు అన్ని ధ్యానంగా వింటున్న నాకు నళిని చెప్పినవన్నీ విని ఒక వింతలా అనిపించింది. ఎప్పుడో కాలేజీలో ప్రేమించిన అమ్మాయి ఒక నాలుగు సంవత్సరాలు తర్వాత నన్ను ప్రేమిస్తున్నావా అన్న ప్రశ్నకు సమాధానం కోసం వేచి చూస్తుంటే నేను ఒక చిరునవ్వు నవ్వి
“It was nice meeting you after so long Nalini, wish you all the best for your life. Let’s pretend we never met. I don’t want to get into all this.” అని చెప్పి కూర్చి పై నుండి లేచి రెండు జేబుల్లో చేతులు పెట్టుకొని వెనక్కి తిరగకుండా ఇంటికి బయలుదేరాను.
ఇంటికి చేరుకున్నాక కుర్చీలో కూలబడి తదేకంగా ఫ్యాన్ వైపు చూస్తున్న నాకు, “అదేంట్రా నువ్వు ఎంతగానో ప్రేమించిన నళిని నీతో ఉంటానంటే ఏం చెప్పకుండా వచ్చేసావ్ అంట. ఇప్పుడే ఫోన్ చేసి చెప్పింది” అన్న రాధాకృష్ణ ప్రశ్నకు నాకు సమాధానం చెప్పాల్సిన అవసరం లేదనిపించి
“Let’s not talk about her, ever” అని స్నానానికి బయలుదేరాను. AP Express సాయంత్రం ఏడు గంటలకు ఉంది. త్వరగా రెడీ అవ్వాలి.
ట్రైన్ ఎక్కానే కానీ అస్సలు నిద్ర పట్టలేదు. AMB mall లో సాయంత్రం జరిగిందంతా గుర్తొస్తూనే ఉంది. కాలేజీలో నళినితో గడిపిన ఆ మధుర క్షణాల్ని మళ్లీ జీవించినట్టు అనిపించింది. “Do you still love me?” అన్న ప్రశ్నకు సమాధానం సులువైనదైనా, చెప్పడానికి ఎందుకో తెలియదు కానీ మనసు అస్సలు అంగీకరించలేదు.
అసలు ప్రేమకు హద్దులు అనేవే లేవు అని గుండెలు బాదుకొని తిరిగే ఈ రోజుల్లో,
కొన్ని ప్రేమలకు కంచెలు కట్టాలని
వీలైతే గోడలు కూడా కట్టాలని నమ్మే నన్ను ఈ సమాజం రాళ్లతో కొట్టి వెలివేస్తుందేమో!!
Note: The above story is an art of fiction.
P.S: The content is in Telugu analyzing the emotional turmoil of the narrator after encountering Nalini at AMB mall and the recollection of past memories related to college life and personal relationships. There appears to be emotional distress and a longing for a return to the past. It seems like the narrator is struggling with unresolved feelings and the societal pressure to conform to relationships. To give support, it may be beneficial to seek healthy channels for emotional release and reflection on the importance of personal well-being.